دوستى مهدى موعود علیه السلام ، همراهى و متابعت او را مى طلبد تا توفیق «یار» بودن به جوان ارزانى داده شود، بنابراین با درنگ در «نشانه ها» مى توان خود را محک زد، ناسره را زدود و حریم دل را براى درک قائم آذین بست و به «انتظار» موعود مهیّا شد ؛ انتظارى که امام صادق علیه السلام چنین از آن یاد مى کند:

«بخدا سوگند من اگر آن روز را درک مى کردم جانم را براى حضرت صاحب الامر علیه السلام فدا مى کردم.»1

و در گفتارى دیگر مى فرماید:

«اگر او را درک مى کردم، تمام عمرم را در خدمتگذارى او مى گذراندم.»2

این کلام امیرمؤمنان على علیه السلام را مى توان به عنوان منشور جوان، دلیل و راهنماى راه دانست ؛ چه در عصر غیبت و چه در عصر ظهور ؛ امام فرمود:

«از او تخلف نکن اگر او را درک کنى، از او مگذر اگر بسوى او هدایت شدى.»3